Mieczysław Kwilecki - ostatni właściciel majątku Gosławice

Jak napisała Elżbieta Wąchnicka-Chwaliszewska „obserwacje brutalnej rzeczywistości frontowej zraziły ją nieco do mężczyzn i postanowiła, że nigdy się z żadnym nie zwiąże”. Jednak młody Kwilecki „był starającym się bardzo delikatnym i nie narzucającym się”, toteż Marula (tak mówiono na Marię Różę w domu – dop. red.) zmieniła zdanie i zaręczyny odbyły się w lutym 1921 r. a ślub cztery miesiące później. „Marula kochała narzeczonego całym swoim sercem. Czuła się bardzo szczęśliwa.”

Symfonia miłości

Po ślubie młodzi dostali od rodziców Mita majątek Gosławice i zamieszkali w dworze w Malińcu (fot. nr 2). Stary, prawie sto lat wcześniej rozbudowany dom ekonoma w Malińcu, nigdy nie uchodził za siedzibę wygodną i dość reprezentacyjną, toteż wkrótce Mieczysław Kwilecki dobudował do północnego szczytu parterowego budynku piętrowe skrzydło (fot. nr 2 z 1931 r.). Planował jeszcze dostawić takie samo od południa, ale do realizacji tych planów nigdy nie doszło.

Po roku prawie od ślubu urodziła się pierwsza córka młodych państwa Kwileckich – Teresa, dwa lata po niej – Gabriela. Z listu Marii Róży wiemy, że pierwsze lata małżeństwa były bardzo szczęśliwe: „półtora roku mego pożycia małżeńskiego, to przede wszystkim symfonia miłości, zlewanie się wzajemnych serc i uczuć, przywykanie i przywiązywanie się do siebie dwóch istot coraz głębiej i trwalej, a potem to praca ciężka pełna wysiłku i zapamiętania, aby stworzyć to gniazdo nasze wspólne”.

Praca, dzieci i konie

I rzeczywiście pracowali oboje ciężko. Kiedy Mita pochłaniał rozwój majątku, Marula „zarządzała ogrodem warzywnym, sadem, kierowała hodowlą kur itp.”, ale też gnana potrzebą niesienia pomocy bliźnim, udzielała pomocy medycznej okolicznym mieszkańcom. W 1925 roku urodził się Stefan, a dwa lata później Kazimierz. Choć miała do pomocy opiekunki do dzieci, hrabina Kwilecka (na fot. nr 4 z dziećmi w lancii) całej czwórce poświęcała mnóstwo czasu.

Wolny od zajęć czas spędzała czytając książki i grając na pianinie. Oboje Kwileccy lubili też jazdę konną i konie, których mieli w swoim majątku piękne okazy. Na urządzane każdej zimy polowania zjeżdżała do Malińca cała ówczesna śmietanka towarzyska. Tutaj też odbywały się manewry wojskowe, z udziałem Mieczysława Kwileckiego jako gospodarza rejonu. Latem życie rodzinne przenosiło się do parku, który sięgał wtedy drugiej strony dzisiejszej ulicy Przemysłowej, co doskonale widać na mapach google (il. nr 5).

Surowy ale jako ojciec bez zarzutu

Kiedy dzieci nieco podrosły (na fot. nr 6 z czerwca 1931 r. od lewej: Gabriela, Stefan, Kazimierz i Teresa), dziewczynki zamieszkały z opiekunkami w piętrowym skrzydle malinieckiego dworu. Tam też przebywały kucharki i pomoce domowe. - W niskiej części mieszkali dziadkowie i chłopcy – opowiada Magdalena Kwilecka, córka Stefana - jako że bywali niegrzeczni i wymagali staranniejszej opieki. Mój ojciec mówił, że „tata Mieczysław był bardzo surowy, ale jako ojciec był zawsze bez zarzutu”.