Nowe centrum Konina

Zrobione w kwietniu 1974 roku zdjęcie ulicy Dworcowej pokazuje centrum nowego Konina w trakcie wielkiej przebudowy. Pokazuje też, że jeszcze czterdzieści lat temu stały tam pozostałości zabudowań przedwojennego tartaku Arona Ryczke.

Projekt zagospodarowania centrum nowego Konina powstał na początku lat sześćdziesiątych, kiedy szefem Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych został Józef Karykowski. Dopiero budowano wtedy trzecie osiedle, dwa pierwsze wciąż jeszcze rozbudowywano, a czwarte pozostawało jeszcze w sferze planów. Cały prawobrzeżny Konin mieścił się między ulicami Błaszaka i Kleczewską oraz Kolejową i Poznańską, a aleje 1 Maja jeszcze nie były skończone.

Plac po tartaku

Główną ulicą nowej części miasta była Dworcowa, jednojezdniowa i wybrukowana polnymi kamieniami, z zabudową, której wciąż daleko było do miejskiej. Przyjezdny, który opuszczał dworzec kolejowy, widział wprawdzie po jej lewej stronie dwa nowe bloki, ale po prawej wciąż straszył rozgrzebany plac przedwojennego jeszcze tartaku Arona Ryczke. Po przecięciu skrzyżowania z budującymi się po lewej alejami i prawdziwie wiejską ulicą Polną po prawej, wzrok przybysza napotykał z lewej parterowe baraki, a z prawej plac, na którym składowano drewno, czekające na przeróbkę w tartaku. Za barakami ciągnęło się pole, z kilkoma chałupami przy skrzyżowaniu Bydgoskiej z Poznańską. Z prawej, mniej więcej w miejscu, gdzie dzisiaj znajduje się gmach banku PKO SA, stała remiza strażacka, pełniąca już wtedy funkcję kina i osiedlowego domu kultury, oraz bar „Pod Dębami” czyli legendarna Czarna Mańka.

Po wieżowce do wicepremiera

Wszystko to razem nie wyglądało zbyt okazale. Ot, chaotyczne zbiorowisko bloków mieszkalnych wtopionych w wiejski krajobraz. Jedno z pierwszych zadań, jakie postawił sobie Józef Karykowski, kiedy w lipcu 1962 r. został szefem Dyrekcji Budowy Osiedli Robotniczych w Koninie, było opracowanie koncepcji zabudowy centrum nowego Konina wzdłuż ulicy Dworcowej. Jej najistotniejszym elementem miała być zabudowa wysoka, wymagająca zgody na szczeblu rządowym, bo w miastach powiatowych wolno było wtedy budować co najwyżej do wysokości piątej kondygnacji. - Wysokie budynki nadawały miastu inny wygląd. Mieszkałem wcześniej w Warszawie i chciałem trochę upodobnić Konin do wielkiego miasta - wspomina Józef Karykowski.