Szlakiem Kolei Górniczych. Podróż w czasie kopalnianymi torami

– Ta infrastruktura wędrowała za odkrywkami. To są stacje o rok starsze ode mnie – śmieje się Andrzej Rudziński, gdy mijamy wybudowane w 1965 r. Estakadę Wschód i Estakadę Zachód. Łącznie sieć przez lata funkcjonowania kopalni rozrosła się do 90 km, 200 rozjazdów, czternastu stacji. Na większości odcinków jest dwutorowa (wyjątek to ośmiokilometrowa część między Błonawami a Drzewcami), zelektryfikowana.

– To jest dziedzictwo świetności węgla brunatnego – mówi kierownik kolei w PAK Górnictwo. – Ta świetność miała swój szczyt na przełomie lat 90. i dwutysięcznych, gdy po tych torach przewożono ok. trzynastu – czternastu milionów ton węgla. Dziś nie ma klimatu dla węgla, jest to schyłek. Obecnie przewozimy pięciu, pod sześć milionów ton. To znacząco mniej.

Ożywiamy Gosławice

Wracamy do Pątnowa, by tym razem odbić na wschód (dokładna mapka przejazdu dostępna w galerii). Mijamy Cukrownię, a następnie przebudowywany obecnie most w Bernardynce. Chwilę później po prawej stronie majaczy na horyzoncie licheńska bazylika. To tu ponad dwadzieścia lat temu pielgrzymi wysiadali na prowizorycznej stacji, by udać się na spotkanie z papieżem. – Wybudowana była bez pozwoleń, dlatego później trzeba było ją rozebrać – przyznaje Andrzej Rudziński.

Odkrywka Drzewce zasłonięta jest przez hałdy ziemi, świetnie widać natomiast stację przeładunkową w Lubstowie. Później powrót, ale i niespodzianka. W Gosławicach najpierw wjeżdżamy na ziemny wał górujący nad przebiegającą obok drogą krajową nr 25. Jednocześnie oglądać można stąd Elektrownię Pątnów i Elektrownię Konin. Po chwili zjeżdżamy w dół, by... po raz pierwszy i jedyny podczas całego przyjazdu zaliczyć przystanek. Na nieczynnej stacji Gosławice można wysiąść, porobić zdjęcia. O tym, że kiedyś był tu przystanek świadczy już tylko wybetonowana platforma.

Na koniec jeszcze szybki wyskok pod konińską hutę, odbijamy na północ przed Morzysławiem-Kolonią. A potem ostateczny powrót na koniński dworzec. Ostatnie zdjęcia, chowane do plecaka pamiątkowe bilety, podziękowania.

– Spełniło się moje marzenie – mówi Krzysztof Lubiński, główny organizator przejazdu.

To była pierwsza część relacji ze specjalnego przejazdu Szlakiem Kolei Górniczych. W poniedziałek część druga, a w niej o ludziach, którzy potrafili przyjechać na ten przejazd nawet z Niemiec i o tym, czy tego typu wycieczek mogłoby być więcej.