Na zew Partii budowali stadion na Podwalu, żeby zdążyć na 22 lipca

Na początek największym problemem było dostarczenie na miejsce 40 tys. m. sześć. ziemi do usypania wałów, na których zbudowane zostaną trybuny.

„Część otrzyma się ze zwałowisk utworzonych w wyniku regulacji Kanału Ulgi, jakiej dokonano w 1970 roku (ok. 26 tys. m. sześć.), pozostałe masy ziemi trzeba dowieźć z zewnątrz bądź przyspieszyć pogłębienie kanału jeszcze w tym roku” – pisał w lipcu 1972 roku dziennikarz Wielkopolskiego Zagłębia.

Załogi się zrzekły?

Ale to nie ziemia, tylko brak sprzętu do jej przewiezienia i niwelacji był najistotniejszą przeszkodą, bo mimo deklaracji zakłady pracy jakoś nie kwapiły się z delegowaniem maszyn na plac budowy stadionu. Podobnie było ze składkami na doniosły społecznie cel.

„Zupełnie nie można zrozumieć, dlaczego nie pomaga finansowo załoga PAK-u, Konińskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego i Energobloku. Czyżby załogi tych przedsiębiorstw już zrzekły się chodzenia na imprezy sportowe?” – pytał zaczepnie dziennikarz.

Publikacja pomogła, bo już w połowie września 1972 roku można było przeczytać w Wielkopolskim Zagłębiu, że „ożywiony ruch panuje od kilkunastu dni na budowie stadionu sportowego w dolinie kanału Ulgi. Spychacze, wywrotki, samochody ciężarowe pracowicie podnoszą grunt. Zakłady pracy włączyły się w tę wielką akcję swoimi środkami transportu i ludźmi. Brawo”.

Żeby uczcić konferencję partyjną

Publikowane w prasie sprawozdania pokazują, jak organizowano pracę społeczną przy budowie nowego sportowego obiektu. W połowie 1973 roku Wielkopolskie Zagłębie poinformowało, że ówczesne organizacje młodzieżowe ogłosiły „zaciąg młodzieżowy na budowę nowego stadionu w naszym mieście. Młodzież pragnie w ten sposób, w ramach patronatu nad budową nowych obiektów, uczcić I Krajową Konferencję Partyjną, która obradować będzie jesienią br.”.

Zakładano, że codziennie 20-osobowe grupy młodzieżowe z ZMS, ZSMW, harcerze oraz niezorganizowani będą pracować po osiem godzin. Jak podało WZ, do połowy 1973 roku przy budowie pracowało już około stu dziewcząt i chłopców, którzy kopali między innymi rowy melioracyjne. Wszystkie te apele bardzo skrupulatnie zamieszczało Wielkopolskie Zagłębie, które objęło nad przedsięwzięciem patronat prasowy. Zorganizowano również letnie dochodzące, dwutygodniowe ochotnicze hufce pracy, a uczestnicy innych obozów młodzieżowych mieli za zadanie przepracować na budowie stadionu co najmniej jeden dzień.

Na zew Partii

Natomiast w ostatnią niedzielę września 1973 roku zjawiły się tam prawdziwe tłumy nie tylko zwykłych członków PZPR, ale również najwyższych jej funkcjonariuszy w powiecie konińskim z I sekretarzem Henrykiem Kaźmierczakiem, „który przybył do pracy wraz z rodziną”. Była to bowiem „Niedziela Czynu Partyjnego”.

„Podobnie jak w całym kraju również w naszym powiecie - na zew Partii stanęli do pracy zawodowej i społecznej wszyscy Towarzysza – członkowie i kandydaci PZPR w liczbie ponad 8.800 osób. (…) Główne uderzenie skoncentrowane zostało na budowie stadionu w Koninie, gdzie zatrudnionych było na 2 niedzielnych zmianach 700 ludzi” – pisał z właściwym dla tamtych czasów patosem sprawozdawca Wielkopolskiego Zagłębia.

Zadania na zimę

Rezultaty tych wszystkich poczynań podsumował na początku 1974 roku Kazimierz Graczyk przewodniczący Społecznego Komitetu Budowy Skarpy Nadwarciańskiej:

- W ubiegłym roku przywieziono na stadion 215 tys. m sześć. ziemi, zmeliorowano i uformowano oraz obsiano trawą główną płytę boiska, przygotowano bieżnię pod nawierzchnię na 200 m, uformowano całkowicie nasyp pod trybuny i przygotowano go pod ustawianie siedzeń, częściowo wykonano drogi dojazdowe, przygotowano część materiałów prefabrykowanych pod trybuny – mówił dziennikarzowi Wielkopolskiego Zagłębia. - Na rok bieżący do 22 lipca na stadionie, by go na jubileusz PRL oddać do użytku, musimy jeszcze dokończyć formowanie nasypu - ok. 7 tys. m sześciennych ziemi, przygotować prefabrykaty pod siedzenia dla około 30 tys. widzów, elementy ogrodzenia, jak najszybciej (termin upłynął w grudniu ubr.) dokumentację pod obiekty kubaturowe: trybunę honorową, zaplecze, budynek gospodarczy, szalety. Wymienione zadania przypadają do realizacji w okresie zimy”.

Byle zdążyć na 22 lipca

Zakładano, że w kwietniu 1974 r. rozpoczną się prace na samym stadionie, co pozwoli oddać obiekt na 22 lipca, kiedy szykowały się wielkie obchody trzydziestej rocznicy ogłoszenia Manifestu PKWN, uważanego za początek Polski Ludowej. To oczywiście nie miał być koniec inwestycji, bo dopiero w późniejszym czasie miała być dokończona bieżnia, „budowa uniwersalnego boiska, trzech boisk treningowych, przygotowanie parkingów, budowa motelu z polem kampingowym oraz formowanie małej architektury”, co – „przy dotychczasowym tempie prac” – miało potrwać jeszcze dwa lata.

Uroczystość otwarcia stadionu odbyła się w przeddzień święta, w niedzielę 21 lipca, z udziałem – jak podało Wielkopolskie Zagłębie – 20 tys. widzów. Tego dnia zainaugurowano czterodniową „I Centralną Spartakiadę Młodzieży Szkół Przyzakładowych i Międzyzakładowych Konin-74”, która zasługuje na osobne omówienie. W 1974 roku ukończono nie tylko budowę stadionu XXX-lecia PRL. To wtedy właśnie zaczęliśmy chodzić na odkryty basen na Kurowie i kupować w Domach Towarowych „Centrum” czy na „Rondzie”. O wszystkich tych wydarzeniach postaram się opowiedzieć w następnych publikacjach z cyklu Konińskie Wspomnienia.

Fot. 1: Ryszard Fórmanek

Fot. 2: Anna Dragan

Fot. 3-4: Piotr Wąsikowski