Wioletta Jaworska z Nieborzyna zwyciężczynią 41. Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „Milowy Słup”

Konkurs poetycki „Milowy Słup” wszedł w piątą dekadę swojego istnienia. Zatem pewną symboliką jest, że jego zwyciężczynią została mieszkanka naszego regionu – Wioletta Jaworska.

Dla Wioletty Jaworskiej była to już druga wygrana (poprzednio w roku ubiegłym) w tym prestiżowym konkursie. Żyjemy obecnie w dość dziwnych czasach. Jak zatem poetka z Nieborzyna (gmina Kleczew) nadal odnajduje w sobie tak wielkie podkłady wrażliwości? – Trudno to ocenić, ale wydaje mi się, że to jakiś dar. Oceniam poezję jako sposób innego patrzenia na świat. To trochę tak, jakbym żyła swoim prozaicznym życiem, a z drugiej strony gdzieś w głąb mnie schowana jest wrażliwość. W swoich pierwszych wierszach czasami nazywałam ją „Kryształowa kulą”, próbującą mnie ocalić – powiedziała laureatka konkursu.

Zanim poznaliśmy wszystkich nagrodzonych głos zabrał wiceprezydent Konina, Witold Nowak. – Cieszę się, że jestem dzisiaj z wami. Wiem, że poezja nie jest łatwą sztuką, gdyż czasami sam próbuję coś pisać. Najpiękniejsze jest to, że państwo tworzycie. W tym szybkim, zabieganym świecie konsumpcjonizmu, chciałbym żeby to było powszechniejsze. Wśród nas jest wielu ludzi wrażliwych, których ten rozpędzony świat nie przeraża. I tacy ludzie są dla tego świata bardzo ważni.

Wyniki jednego z najstarszych konkursów poetyckich w Polsce omówił przewodniczący jury, prof. dr hab. Tomasz Mizerkiewicz. Docenił także jego tradycję i wartości, za które jest ceniony w całej ojczyźnie. – Konkurs „Milowego Słupa” jest ważnym, rozwijającym się dziełem mądrej społeczności lokalnej. Gdy cofamy się w czasie patrzymy, jak budował się przez lata, jak obrastał symboliką i sensami. Jest to unikalny konkurs w skali kraju.

Jury 41. Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „Milowy Słup” Konin 2021 w składzie: Tomasz Mizerkiewicz (przewodniczący, prof. dr hab. UAM w Poznaniu), Wiesława Kozłowska (wykładowca PWSZ w Koninie) i Dorota Pasek (polonistka, pisarka) postanowili, co następuje: zwycięzcą została Wioletta Jaworska z Nieborzyna, drugie miejsce przypadło Bartoszowi Konstratowi z Warszawy, a trzecie Anna Barbara Czuraj-Struzik z Działdowa. Nagrodę imienia Janiny Wenedy przyznano Jolancie Michalskiej z Płocka, a wyróżnieni zostali: Piotr Fałczyński z Ołoboku, Tomasz Knyziak z Warszawy, Mariola Kruszewska z Mińska Mazowieckiego i Kamila Szmigiel z Działoszyna. W kategorii „Wiersze zauważone” znalazły się teksty Łukasza Adamczyka (Warszawa), Doroty Chołody (Opole Lubelskie), Małgorzaty Januszewskiej (Częstochowa), Marcina Jażyńskiego (Warszawa), Katarzyny Kadyjewskiej (Rzeszów), Eweliny Kuśki (Jastrzębie-Zdrój), Artura Maciaka (Warszawa), Jacka Maluszkiewicza (Wrocław), Agnieszki Mohylowskiej (Kaźmierz) i Martyny Szufranowskiej (Kraków). O oprawę muzyczną zadbali uczniowie Państwowej Szkoły Muzycznej w Koninie.

Ogłoszenie wyników nastąpiło podczas gali, która odbyła się w Urzędzie Miasta, przy Placu Wolności. Na konkurs napłynęło ponad 100 zestawów wierszy z całego kraju. Organizatorami konkursu byli: Miejska Biblioteka Publiczna w Koninie, Miasto Konin, współorganizatorami: Towarzystwo Przyjaciół Konina, Konińska Fundacja Kultury.

Nagrodzone wiersze Wioletty Jaworskiej, laureatki pierwszego miejsca:

(nie)sprawność/dyptyk

I Filip

ma duże oczy i usta w podkówkę

kiedy czeka go nieznane

na przykład pani na krześle

w okolicy ławki

trzeba go obłaskawić przekupić

żeby przemycić wiedzę

gramy

w wiadome i niewiadome

coraz bardziej ufa – tylko nie wiem

czy bonusom czy mnie

malujemy niebo ze słońcem jako szafaż

plażę z mostem – na nim chłopiec trzyma piłkę

ma zdrowe ręce

i nogę

linia horyzontu zbiega się z linią

na głowie – blizną

rozdzielającą sprawność

II z dzienniczka ucznia

to takie proste – zatemperować kredkę

zawiązać but

wypowiedzieć głoskę

zapisać równym szlaczkiem

codzienność w szkole

tak, żeby mama się nie martwiła

kim będę kiedy dorosnę

zapiąć na suwak bluzę

albo piórnik

(pełen bajecznych kredek)

żeby nikt nie dokuczał

nie skarżył – on znowu

i żeby każdy chciał stać ze mną

w parze

wszystko jest łatwe

albo dużo łatwiejsze

pod warunkiem

że ma się zdrowie

wsi spokojna

jeszcze są sielskie wisie, gdzie zamiast zapachu tui

i świerków rozchodzi się smród obornika

zamiast betonowych płyt podwórza – błotnisty raj

dla drepczących kaczek

a z parownika kipi woda od resztek ziemniaków

jeszcze są wsie, gdzie jesienią pachną łęty

i górajki do pieczenia kiełbasy

Azor leży do góry brzuchem – czeka

aż ktoś go podrapie

gdzie nikt nie czeka na unijne dopłaty

traktor z nawigacją – bo czyż można zgubić się

na własnym polu?

jeszcze są wsie, gdzie czas zasnął

pod drewnianym płotem