Mieczysław Kwilecki - ostatni właściciel majątku Gosławice

Tylko jesienią i zimą, kiedy na drzewach nie ma liści, można jeszcze zobaczyć między gałęziami niszczejące mury dawnego dworu Kwileckich w Malińcu. Większość jadących w tym miejscu ulicą Przemysłową kierowców nawet nie zdaje sobie sprawy że przejeżdżają właśnie przez dawny dworski park.

Ostatnim przed 1939 r. gospodarzem malinieckiego dworu był Mieczysław Kwilecki, szósty z kolei właściciel majątku Gosławice z tej rodziny. Pierwszym był hr. Klemens Kwilecki, który kupił te dobra w 1821 r. od Melchiora Łąckiego (więcej na ten temat w tekście „Z Kwilcza do Malińca i Grodźca czyli dzieje rodu Kwileckich”). Do dworu w Malińcu (zamek w Gosławicach na początku XIX wieku nie nadawał się już do zamieszkania) wprowadził się dopiero syn Klemensa – Hektor, który w testamencie przekazał ten majątek średniemu z trzech synów – Władysławowi. Po bezpotomnej śmierci Władysława w 1870 r. majątek przeszedł na najmłodszego z braci – Mieczysława. Ten jednak nie zamieszkał w Malińcu, bowiem już wcześniej wybudował sobie okazałą siedzibę w Oporowie w zaborze pruskim. W Malińcu pozostała jedynie Honorata, wdowa po Władysławie. Po jej śmierci w 1898 r. w dworze mieszkał przez następne ćwierć wieku jedynie zarządca, bowiem Kazimierz Kwilecki, któremu ojciec przekazał majątek Gosławice, zamieszkał w Grodźcu, dokupionym przez Mieczysława Kwileckiego.

Adiutant gen. Hallera

To właśnie w Grodźcu urodził się 4 sierpnia 1895 r. Mieczysław Seweryn (dla odróżnienia od wielkiego dziadka) Kwilecki, gdzie spędził też swoje dzieciństwo, jeśli nie liczyć wyjazdów do jezuickiego gimnazjum w Chyrowie pod Przemyślem, które w tamtym czasie uchodziło za najlepiej na ziemiach polskich wyposażoną szkołę tego typu. Podobnie jak młodszy o rok brat Stanisław brał udział w powstaniu wielkopolskim i zakładał 16 pułk ułanów. W maju 1919 r. awansował na podporucznika, ale w wojnie polsko-bolszewickiej udziału już nie wziął, ponieważ w 1920 r. powierzono mu – podobno na prośbę matki - funkcję adiutanta (fot. nr 1) gen. Józefa Hallera.

Podobne wspomnienia wojennych doświadczeń sprawiły, że Mit (jak mówiono na Mieczysława) i Maria Róża Zamoyska od początku doskonale się rozumieli. Kiedy się poznali podczas jakiegoś spotkania towarzyskiego w Warszawie, miała 22 lata, a za sobą służbę sanitariuszki podczas pierwszej wojny światowej i ochotniczy udział w wojnie z Rosją radziecką, między innymi w Zbarażu w czasie ofensywy Piłsudskiego na Ukrainie.