Sprawa Kwileckich trzymała w napięciu nie tylko Berlin

Dzięki wyjątkowym talentom organizacyjnym i gospodarności Mieczysław Kwilecki zgromadził w swoim ręku majątek, szacowany na milion siedemset pięćdziesiąt tysięcy marek, zyskując bardzo silną pozycję wśród wielkopolskiego ziemiaństwa a wśród potomnych przydomek Wielkiego.

Razem ze starszymi braćmi Kazimierzem i Władysławem należał Mieczysław do pierwszego pokolenia Kwileckich urodzonego w Malińcu (korzenie rodziny Kwileckich i zakup przez nich majątku Gosławice opisaliśmy w artykule: „Z Kwilcza do Malińca i Grodźca czyli dzieje rodu Kwileckich”). Ponieważ majątek Gosławice otrzymał w spadku Władysław, pozostali dwaj braci opuścili rodzinne strony. Najstarszy Kazimierz osiadł w Siedlnicy pod Lesznem (powiat wschowski), ale ponieważ nigdy się nie ożenił i nie miał dzieci, po jego śmierci w 1863 r. majątek przejął najmłodszy z braci. Bezpotomnie zmarł również siedem lat później Władysław, toteż i dobra Gosławice znalazły się w rękach Mieczysława. Nie ciągnęło go jednak do miejsca urodzenia i już w 1857 r., po ślubie z Marią Mańkowską, osiadł w Oporowie, który mu przypadł w podziale ojcowizny. W 1875 r. kupił na licytacji od kasztelanowej Bielińskiej majątek w Grodźcu, a dziewięć lat później po zmarłym również bezdzietnie stryju Arsenie dostał rodowy Kwilcz.

Fałszywy spadkobierca?

Mieczysław Kwilecki sam prowadził swoje majątki i miał opinię doskonałego gospodarza. Wiele też wskazywało na to, że wkrótce w jego ręce trafi również Wróblewo, bowiem żona właściciela tego majątku, hrabiego Zbigniewa Węsierskiego-Kwileckiego, w 1896 r. skończyła pięćdziesiąt lat i szanse na to, że urodzi jeszcze mężowi męskiego potomka, były znikome. Choć pokrewieństwo Mieczysława Kwileckiego i Zbigniewa Węsierskiego-Kwileckiego było dość odległe (pradziadek tego pierwszego i prapradziadek drugiego byli braćmi), to w przypadku braku męskiego potomka piękny klucz wróblewski przeszedłby w ręce Mieczysława.

Tymczasem wiosną 1896 r., po powrocie z kilkutygodniowego pobytu w Szwajcarii i Włoszech, hrabina Izabela Węsierska-Kwilecka oświadczyła, że w pięknej okolicy pod Montreux przeżyli z mężem nawrót gorących uczuć, którego owocem jest ciąża. Wiadomość szybko stała się towarzyską sensacją i zaniepokoiła właściciela gosławickiego majątku. Mieczysław Kwilecki – jak napisał Stanisław Szenic („Sprawa Kwileckich” w „Pitaval Wielkopolski”) – początkowo żartował z odmiennego stanu hrabiny Izabeli, nie wierząc w ich prawdziwość. Jednak kiedy ciąża stała się widoczna, wysunął przypuszczenie, że to tylko mistyfikacja, a jej celem jest „podsunięcie spadkobiercy” czyli – jeśli posłużyć się współczesnymi pojęciami – podanie cudzego dziecka za własne.

Kobieta znaleziona

A miał podstawy, by tak myśleć, bowiem podczas jego pobytu w Hotelu Francuskim w Poznaniu dostarczono mu depeszę z Paryża o treści „Femme trouvee mais demande trop chere” (Kobieta znaleziona, lecz żąda zbyt wiele). Depesza była, jak się wkrótce okazało, adresowana do hrabiego Zbigniewa Węsierskiego-Kwileckiego, który zamieszkał w tym samym hotelu, i Mieczysławowi została dostarczona przez pomyłkę.